Week 2!
Door: Marlou
Blijf op de hoogte en volg Marlou
10 September 2017 | Vietnam, Hanoi
Hoi hoi!
Inmiddels is er alweer een week voorbij, en wat voor een! Een week waarin we flink de toerist hebben uitgehangen in Hanoi, waarin we vol gegooid werden met indrukken van stage, waarin de nodige calorieën zijn verbrand in de sportschool en waarin we vervolgens weer volledig konden opladen in Ninh Binh.
Te beginnen bij de maandag! Vier motorbikes en vier chauffeurs besteld die de opdracht kregen om ons naar de Old Quarter te brengen. Mijn chauffeur reed al weg op het moment dat ik mijn helm nog niet vast had en transformeerde tot raket, waardoor ik verwijderd werd van de rest. Ik probeerde hem nog te temmen door hem te knijpen in zijn zij op de momenten dat het niet naar mijn zin was, maar na 5 minuten zette ik toch maar een lach op mijn gezicht en schakelde ik gedachten als 'Ben ik wel verzekerd' en 'Waar is de rest' uit. Een half uur later kwam ik dan ook in m'n eentje op de plaats van bestemming aan en was ik na vijf minuten nog nooit zo blij om de anderen te zien. Die dag hadden we de intentie om de held van Vietnam, Ho Chi Minh, te gaan bekijken, maar deze meneer vond het nodig om die dag voor drie maanden te vertrekken naar Rusland om zijn lichaam te laten balsemen.. De one Pillar Pagoda bekeken en vervolgens met een duofiets naar de Temple of Literature geparadeerd. Deze Temple was de eerste University van Vietnam. Onze fietschauf had een uur (!) op ons gewacht en bracht ons vervolgens naar het centrum. Onderweg kon ik het niet laten om ook een stukje te fietsen. De lach die zichtbaar is op de foto veranderde snel toen ik een drukke kruising naderde en niet kon remmen. De meneer had niet verteld dat er een hendel onder het zadel zat, waardoor we tegen de stoeprand belandden. Die dag nog geshopt en genoten van een Vietnamese thee (earl grey met zes klontjes suiker).
Dinsdag startte de stage in het Khahn Tam Centre. De stage is een ware cultuurshock. We hebben dinsdag, woensdag en donderdag vooral geobserveerd en onze ogen uitgekeken. Er zijn vier groepen, gebaseerd op leeftijd en niveau. Iedere groep heeft twee teachers. Kenmerkend aan de teachers is dat zij de kinderen gedragsregels willen aanleren, zoals zitten op de stoel, luisteren naar elkaar etc. etc. Het zijn teachers die weinig kennis hebben over autisme en niet weten hoe zij het gedrag van de kinderen moeten handhaven; het is grote chaos en niet te vergelijken met Nederland. Donderdag waren we getuigen van een escalatie: kind a sloeg kind b. De teacher pakte de hand van kind b en sloeg hiermee kind a. Toen kind b niet hard genoeg bleek te slaan, werd kind c erbij gehaald door de teacher. Dit kind, groter en sterker, kreeg de opdracht om kind a te slaan. Slik.. Gelukkig is er iemand van CSDS aanwezig geweest om de communicatie met de teachers in werking te zetten. Ze spreken geen Engels. Verder is er ook een projectleider gekoppeld aan ons en samen met haar gaan we volgende week in gesprek met de directeur om te bekijken wat we kunnen betekenen voor het centrum. Denk aan: case study, workshops geven aan de teachers en/of kennis overbrengen naar de ouders.
Ook ben ik vorige week flink gaan sporten in de sportschool en de verwachtingen klopten voor 100%. Marathon zweten! Fijn om tussen de Vietnamezen en op kneiterharde muziek te sporten. Na een bezoekje aan de sportschool, lijkt de temperatuur buiten geen 35 maar 20 graden te zijn..
Vrijdag was een relaxte dag; uitgeslapen tot 10.00, aan school gewerkt en lekker geluncht op de gok. De menukaart was enkel in het Vietnamees en Google Translate leek de vertaling ook niet helemaal te snappen toen er termen als 'benzine ballen' en 'vaderlijke trapbief' zichtbaar werden. Een goede gok, want het broodje met beef was heel lekker. Die avond nog gezellig spelletjes gespeeld bij Tom's Bar met z'n vijven en onszelf voorbereid op het weekend.
Gisteren vertrokken we om 8.40 met de acht Nederlandse meiden in een luxe privé bus naar Ninh Binh. Anderhalf uur later kwamen we aan op de plek van bestemming en zagen we de omgeving zoals die op een ansichtkaart. Met Celena en Janine stapte ik in een bootje en de vrouw bestuurde de boot anderhalf uur met haar voeten. Aangezien het besturen van het bootje er gemakkelijk uit zag, wilde ik het ook eens proberen. De vrouw heeft ongeveer vijf minuten heel hard gelachen om mij en mijn vaarkunsten, waardoor ik toch maar weer op mijn vertrouwde plekje ging zitten en genoot van de natuur. 's Middags hebben we fietsen van het hotel gehuurd en fietsten we naar de Mua Cave. Stampvoetend en again zwetend (iedere dag eindig ik de dag met 'ik heb nog nooit zoveel gezweet') beklommen we 500 treden om vervolgens Tam Coc vanaf grote hoogte te zien. De anderhalve liter flessen met water zijn er hard doorheen gegaan dit weekend. De dag afgesloten in de Tam Coc Backpackersbar en daarna voldaan en als een blok in slaap gevallen in het hotel.
Vandaag startten we de dag met een heerlijk ontbijt en werd de zoveelste stap buiten de comfortzone gemaakt. We vertrokken naar Bai Dinh, een dorpje dat op 25 km afstand ligt en de grootste pagoda heeft van Zuidoost Azië.. op de scooter.. zelf.. Margo startte de rit, ook voor haar de eerste keer op de scooter, en ik nam de rol als persoonlijke rijinstructeur op me: 'REMMEN!!', 'PAS OP!!!', 'JA JE KUNT NU INHALEN!!!'. Als ik Margo geweest zou zijn, was ik al lang gestopt om deze zenuwpees van de scooter af te duwen. Na ongeveer 20 minuten waagde ik me op de scooter met Margo achterop. Alhoewel het in het begin nog was onwennig was, leek het daarna of ik dit al jaren deed. Crossen door het mooie stukje van Vietnam en daarna met eigen ogen een onwijs grote bronzen Boeddha gezien. Opnieuw moe, maar voldaan terug naar huis, voorbereiden op een nieuwe stageweek en alvast iets boeken voor volgend weekend.
Tot snel!
Inmiddels is er alweer een week voorbij, en wat voor een! Een week waarin we flink de toerist hebben uitgehangen in Hanoi, waarin we vol gegooid werden met indrukken van stage, waarin de nodige calorieën zijn verbrand in de sportschool en waarin we vervolgens weer volledig konden opladen in Ninh Binh.
Te beginnen bij de maandag! Vier motorbikes en vier chauffeurs besteld die de opdracht kregen om ons naar de Old Quarter te brengen. Mijn chauffeur reed al weg op het moment dat ik mijn helm nog niet vast had en transformeerde tot raket, waardoor ik verwijderd werd van de rest. Ik probeerde hem nog te temmen door hem te knijpen in zijn zij op de momenten dat het niet naar mijn zin was, maar na 5 minuten zette ik toch maar een lach op mijn gezicht en schakelde ik gedachten als 'Ben ik wel verzekerd' en 'Waar is de rest' uit. Een half uur later kwam ik dan ook in m'n eentje op de plaats van bestemming aan en was ik na vijf minuten nog nooit zo blij om de anderen te zien. Die dag hadden we de intentie om de held van Vietnam, Ho Chi Minh, te gaan bekijken, maar deze meneer vond het nodig om die dag voor drie maanden te vertrekken naar Rusland om zijn lichaam te laten balsemen.. De one Pillar Pagoda bekeken en vervolgens met een duofiets naar de Temple of Literature geparadeerd. Deze Temple was de eerste University van Vietnam. Onze fietschauf had een uur (!) op ons gewacht en bracht ons vervolgens naar het centrum. Onderweg kon ik het niet laten om ook een stukje te fietsen. De lach die zichtbaar is op de foto veranderde snel toen ik een drukke kruising naderde en niet kon remmen. De meneer had niet verteld dat er een hendel onder het zadel zat, waardoor we tegen de stoeprand belandden. Die dag nog geshopt en genoten van een Vietnamese thee (earl grey met zes klontjes suiker).
Dinsdag startte de stage in het Khahn Tam Centre. De stage is een ware cultuurshock. We hebben dinsdag, woensdag en donderdag vooral geobserveerd en onze ogen uitgekeken. Er zijn vier groepen, gebaseerd op leeftijd en niveau. Iedere groep heeft twee teachers. Kenmerkend aan de teachers is dat zij de kinderen gedragsregels willen aanleren, zoals zitten op de stoel, luisteren naar elkaar etc. etc. Het zijn teachers die weinig kennis hebben over autisme en niet weten hoe zij het gedrag van de kinderen moeten handhaven; het is grote chaos en niet te vergelijken met Nederland. Donderdag waren we getuigen van een escalatie: kind a sloeg kind b. De teacher pakte de hand van kind b en sloeg hiermee kind a. Toen kind b niet hard genoeg bleek te slaan, werd kind c erbij gehaald door de teacher. Dit kind, groter en sterker, kreeg de opdracht om kind a te slaan. Slik.. Gelukkig is er iemand van CSDS aanwezig geweest om de communicatie met de teachers in werking te zetten. Ze spreken geen Engels. Verder is er ook een projectleider gekoppeld aan ons en samen met haar gaan we volgende week in gesprek met de directeur om te bekijken wat we kunnen betekenen voor het centrum. Denk aan: case study, workshops geven aan de teachers en/of kennis overbrengen naar de ouders.
Ook ben ik vorige week flink gaan sporten in de sportschool en de verwachtingen klopten voor 100%. Marathon zweten! Fijn om tussen de Vietnamezen en op kneiterharde muziek te sporten. Na een bezoekje aan de sportschool, lijkt de temperatuur buiten geen 35 maar 20 graden te zijn..
Vrijdag was een relaxte dag; uitgeslapen tot 10.00, aan school gewerkt en lekker geluncht op de gok. De menukaart was enkel in het Vietnamees en Google Translate leek de vertaling ook niet helemaal te snappen toen er termen als 'benzine ballen' en 'vaderlijke trapbief' zichtbaar werden. Een goede gok, want het broodje met beef was heel lekker. Die avond nog gezellig spelletjes gespeeld bij Tom's Bar met z'n vijven en onszelf voorbereid op het weekend.
Gisteren vertrokken we om 8.40 met de acht Nederlandse meiden in een luxe privé bus naar Ninh Binh. Anderhalf uur later kwamen we aan op de plek van bestemming en zagen we de omgeving zoals die op een ansichtkaart. Met Celena en Janine stapte ik in een bootje en de vrouw bestuurde de boot anderhalf uur met haar voeten. Aangezien het besturen van het bootje er gemakkelijk uit zag, wilde ik het ook eens proberen. De vrouw heeft ongeveer vijf minuten heel hard gelachen om mij en mijn vaarkunsten, waardoor ik toch maar weer op mijn vertrouwde plekje ging zitten en genoot van de natuur. 's Middags hebben we fietsen van het hotel gehuurd en fietsten we naar de Mua Cave. Stampvoetend en again zwetend (iedere dag eindig ik de dag met 'ik heb nog nooit zoveel gezweet') beklommen we 500 treden om vervolgens Tam Coc vanaf grote hoogte te zien. De anderhalve liter flessen met water zijn er hard doorheen gegaan dit weekend. De dag afgesloten in de Tam Coc Backpackersbar en daarna voldaan en als een blok in slaap gevallen in het hotel.
Vandaag startten we de dag met een heerlijk ontbijt en werd de zoveelste stap buiten de comfortzone gemaakt. We vertrokken naar Bai Dinh, een dorpje dat op 25 km afstand ligt en de grootste pagoda heeft van Zuidoost Azië.. op de scooter.. zelf.. Margo startte de rit, ook voor haar de eerste keer op de scooter, en ik nam de rol als persoonlijke rijinstructeur op me: 'REMMEN!!', 'PAS OP!!!', 'JA JE KUNT NU INHALEN!!!'. Als ik Margo geweest zou zijn, was ik al lang gestopt om deze zenuwpees van de scooter af te duwen. Na ongeveer 20 minuten waagde ik me op de scooter met Margo achterop. Alhoewel het in het begin nog was onwennig was, leek het daarna of ik dit al jaren deed. Crossen door het mooie stukje van Vietnam en daarna met eigen ogen een onwijs grote bronzen Boeddha gezien. Opnieuw moe, maar voldaan terug naar huis, voorbereiden op een nieuwe stageweek en alvast iets boeken voor volgend weekend.
Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
