Een rugzak vol met ervaringen!

Halo!

Weer terug van weg geweest met een lange blog!
Het einde komt nu toch wel akelig dichtbij.. In de vorige blog beschreef ik over het weekend, waarin de teachersday plaatsvond. Die avond dacht ik: ‘Ik heb mijn blog te vroeg geplaatst, want dit had er gegarandeerd in gemoeten’. Vandaar dat ik deze aparte avond toch nog maar ga vertellen.
Op zaterdag ging ik naar stage en daar zag ik de twee andere Nederlandse meiden. De reactie van de leerkrachten was bijna oorverdovend te noemen toen ze ons zagen: we hadden normale kleren aan, onze haren los en ‘gewoon’ make-up op. We waren ons er niet van bewust dat de leerkrachten ons nog niet anders hadden gezien dan met een knot op het hoofd, zonder make-up en een pyjamabroek aan. De directeur keek ons daarna afkeurend aan toen wij van plan waren om met onze jurkjes achterop de scooter te springen. ‘No, no, no, taxi!!’ kraamde ze uit. Twee minuten later kwam er een taxi aan die ons maar liefst twee straten verderop afzette vóór een Koreaans restaurant.. Ik voelde me net Maxima en dit gevoel werd bevestigd toen alle leerkrachten foto’s met ons gingen maken. Selfie hier, selfie daar en een aantal minuten later kon ik mijn hoofd overal terugvinden op Facebook. We hadden heerlijk gegeten en aangezien ik in Nederland geen vis eet, ben ik deze avond eens flink buiten mijn comfortzone gegaan wat betreft het eten: onder andere schorpioen, garnalen en inktvis stonden op het menu. De avond werd afgesloten in een private room in een karaokebar. Dit was héél apart. De leerkrachten probeerden zo serieus en zo mooi mogelijk door de goud gekleurde microfoon te zingen en dronken tussendoor een biertje en aten fruit (goede combi). Het was zeker de moeite waard!
In de week die volgde was het winter in Vietnam; 19 graden, alhoewel de gevoelstemperatuur 10 graden was (heeft te maken met luchtvochtigheid). Het weer was iedere dag gespreksonderwerp op stage en aan de leerkrachten te zien leek het 10 graden onder nul: sjaals, mutsen, truien en jassen all over the place. De directeur vertelde mij dat de centra en scholen voor jonge kinderen gesloten zijn als de temperatuur onder de 10 graden komt. Misschien maar eens overwegen om dit in Nederland ook in te voeren?
De stage is bijna afgesloten! Ik heb de laatste weken op stage iedere dag van 11.15-11.45 Engelse les aan een leerkracht gegeven. Dit klinkt waarschijnlijk heel professioneel, maar het is echt de basis. Vorige week hebben we samen een gesprekje gevoerd met zinnen als ‘What’s your name?’, ‘Where do you live?’ etc. etc. Een aantal dagen later schoof ze tijdens de lunch bij ons (de Nederland tafel) aan en vroeg ze of we alsjeblieft Engels met elkaar wilde praten, zodat ze naar ons kon luisteren. De laatste workshop is nu gegeven, het product is definitief geïntroduceerd aan het centrum en donderdag is het afscheid. Gek, maar ik denk dat ik mijn steentje op een goede manier heb kunnen bijdragen in de organisatie!

Op 28 november vertrok ik samen met Celena en Janine in de slaapbus, met z’n drieën op elkaar gepropt, naar Ha Giang, in het uiterste noorden van Vietnam. De scootertocht van 400 km langs de Chinese grens stond op het programma. Na een acht uur durende busreis kwamen we aan in ons hostel om nog een aantal uur slaap te pakken. Vrijdag was dag 1. Om 8:00 stond ik naast mijn bed, met mijn telefoon met daarop de weersvoorspelling in mijn handen, kijkend naar mijn tas. Tien graden en regen.. dus zo ongeveer alle kleding aangedaan die ik bij me had. Op het moment dat we de scooters wilden huren, had de vrouw van het hostel mij bijna overgehaald om de route met de auto (inclusief gids) af te leggen. Zij zei dat het ‘waaaaay to cold’ was en dat het ook wel een beetje onveilig zou kunnen zijn om het natte wegdek van de haarspeldbochten met de scooter te betreden. Gelukkig had ik twee avonturiers bij me en zat ik een half uurtje later in de regen en de kou te klungelen op een schakelscooter. Nog nooit in m’n leven op zo’n ding gezeten en op dag 2 kwam ik er eindelijk achter waarom ik telkens weg slipte op de berg: ik hield de koppeling in.. Na ongeveer 20 kilometer, nog voordat we de bergen in gingen, besloten we om bij een familie te gaan schuilen. Het was zó koud en iedere milliliter thee was meer dan welkom. Je zou zeggen dat de mensen in het Noorden, die een groot gedeelte van het jaar in deze kou leven, verwarming hebben en het huis afsluiten. Het tegendeel bleek: alle deuren en ramen stonden open en de mensen zaten onder een dik fleecekleed binnen. De vader van de familie bracht ons mee naar de keuken (lees: schuur) waar hij een klein vuurtje had. Op dat moment voelde ik me echt in de Middeleeuwen. Deze situaties ken ik alleen van verhalen en foto’s uit musea. Het verschil met Nederland is zo groot, ik denk te groot. Nadat onze lichaamstemperatuur boven 0 was gekomen, besloten we onze weg te vervolgen naar Quan Ba. Nadat de eerste haarspeldbochten, hellingen en dalingen gepasseerd waren, gingen we lunchen. Het leek alsof we van mars kwamen en na 3 jaar weer een keer eten zagen: een regenpak en een regenponcho aan, een helm op het hoofd en plastic zakjes om onze schoenen, op zoek naar eten.
We besloten om het die dag te laten voor wat het was wat betreft het scooter rijden en we zijn op zoek gegaan naar een hostel waar we die nacht konden slapen. Door mensen die deze tocht eerder hebben gedaan, waren we er op voorbereid dat de hotels en hostels in dit gebied niet veel voorstellen: dunne matrasjes en heel primitief. Toch kregen wij het voor elkaar om die avond te eindigen met twee 2-persoons kamers met een dik matras en een dik dekbed, twee badkamers en.. twee kachels!! Nadat de nodige dans- en zangkunsten weer uit de mouwen waren geschud die avond, zijn we dolgelukkig in slaap gevallen in de warmte. Op dag 2 zaten we alweer rond 9 uur op onze scootertjes, op weg naar Dong Van. Deze dag hebben we vooral onze ogen uitgekeken. Overal waar je keek, was het groen van de bergen te zien. Alhoewel het nog steeds heel koud was, overtrof het uitzicht alles. 150 kilometer verder kwamen we aan in Dong Van. Hier stapten we een hotel binnen en de man van dit hotel bracht ons naar een ander, gloednieuw, hotel. De bouwvakkers waren nog aan het klussen en de stickers zaten nog op de liftdeuren. Een warme douche gepakt, de kachel op standje sambal gezet en vervolgens over een heel schattig marktje gelopen. Aangezien we vonden dat we na zo’n dag wel iets lekkers verdiend hebben, zijn we warme chocolademelk gaan drinken in het dorpje. Daarna hebben we het dorpje verder verkend en strandden we opnieuw bij een (kamp)vuurtje waar de eigenaar van een restaurant zijn vlees aan het klaar maken was. Ongeveer een half uur later zaten we hier met zo’n 5 andere Vietnamezen. Zo fantastisch om te zien dat de mensen er niet raar van opkijken als er zomaar mensen aansluiten. Nadat we heerlijk gegeten hadden, gingen we terug naar ons tropisch kuuroord om lekker te gaan slapen. Op maandag was er mooi weer voorspeld en dat hebben we gemerkt ook! Op weg naar de Chinese grens brak de zon door, sprongen we van onze scooters af, trokken we 2 van de 4 lagen kleding uit en keken we elkaar met een van oor-tot-oor glimlach aan. Het mooiste stukje van deze dag was toch wel de Meo Vac Pass; een prachtige blauwe rivier en doordat het zo’n mooi weer was, kon je ongeveer 2 km vooruit kijken naar de weg die nog afgelegd ging worden. Het was ook echt een inkijkje in de cultuur. De mensen wonen in hutjes, slepen takken of bladeren op hun rug en er waren heel veel kindjes. Het plan van die dag was om helemaal naar het zuiden te gaan. We dachten dat dit in het daglicht wel zou lukken. Niet dus. Deze weg leek langer en lastiger dan gedacht: grind, hobbels en klei. Ik werd met de minuut chagrijniger en op een kleiweg was het toppunt bereikt. Ik gaf gas in plaats van dat ik remde met als gevolg dat ik vol onderuit schoof. Op dat moment heb ik mezelf héél veel moed moeten inpraten: ‘Marlou opstappen en door, het is nog maar een stukje’. De weg die volgde was het engste dat ik ooit heb gedaan. Voorop, in het donker (met alleen het licht van de scooter), door de bergen met haarspeldbochten, op weg naar Du Gia. Ik wist niet hoe het wegdek op bepaalde stukken zou zijn of hoe de bocht zou lopen en aangezien ik ook niet kon zien of en wie er achter mij reed/reden, besloot ik om een aantal keer te toeteren. Janine of Celena (geen idee?) toeterde mij na, waardoor ik weer met verstand op 0 verder ging. Om 18.30 kwamen we apetrots aan in het backpackershostel en hier hebben we de avond doorgebracht bij een kampvuur met Vietnamese kindjes. Op onze laatste dag, de maandag, startten we met het bezoeken van de watervallen en na weer een hele mooie dag, met een aantal mislukte inhaalpogingen, kwamen we uiteindelijk weer aan in ons hostel waar we zijn begonnen.

Het weekend daarna bleven we in Hanoi: heerlijk rond struinen in de Old Quarter en er stond een huisfeest van de Belgen op de planning. Met als thema: New kids. Als vijf Brabo’s met oversized vesten, oerlelijke zonnebrillen, sokken over de broek en nektassen kwamen we aan op de plaats van bestemming. Een geslaagde avond met goede muziek, gezellige mensen en uiteindelijk héle goede foto’s (ahum).

Helaas zit ook het laatste weekend er alweer op en mijn laptop is weer gevuld met een map met héle mooie foto’s. Halong Bay! Jeetje mina wat een ervaring weer in m’n rugzak erbij. Donderdagavond vertrokken Janine en ik in de taxi naar het busstation. Zoals dat altijd zo mooi in Vietnam gaat, kwam er een jongen gehaast naar ons toe en vroeg ‘Halong Bay, Halong Bay??’. We lieten ons ticket zien en we volgden hem joggend. De jongeman dropte ons achterop een scooter en de chauffeur bracht ons naar de bus. We hadden hem iets te snel gevolgd, want al snel bleek dat we in de verkeerde bus zaten. Weer terug gerend, op zoek naar de goede bus en na wat geregel, vertrokken we dan eindelijk en werden we vijf uur later afgezet in Halong City. Na een lekker late night diner, verkenden we de buurt en kwam er een Texaans meisje, die héél dronken was, naar ons toe. Zij vertelde ons dat ze wel eens even zou laten zien waar het feest was. Ze nam ons mee naar een bar en hier hebben we de rest van de avond tussen de dronken mensen gespendeerd. We zijn dit weekend heel blanco ingestapt en op vrijdag hadden we ons voorgenomen om rond te wandelen en naar het strand te gaan. Het strand lag op ongeveer 5 minuten lopen en Janine en ik kregen het voor elkaar om hier 70 minuten over te doen. Maar het was het allemaal waard: een blauwe zee, geen kip te bekennen en de volle zon op onze bol. We hebben de zijstraatjes van Halong City verkend en ook hier was het enorme contrast tussen arm en rijk weer te zien: aan de ene kant van de straat een villa met drie verdiepingen en een poort voor het huis en aan de andere kant van de straat een soort schuurtje dat als huis dient. Die middag besloten we om naar het eiland Cat Ba te gaan. Alleen al de boottocht er naartoe was prachtig en daar was het besefmoment dat ik ook deze ansichtkaart weer in het echt zag. Aangekomen in Cat Ba hebben we onder het genot van een smoothie de laatste zonnestraaltjes van die dag mee gepakt, vervolgens heerlijk gegeten en toen naar de verschillende barretjes in de straat gegaan. We hebben zo ongeveer de hele avond met een groep uit Zimbabwe gedanst.. De Afrikaanse danskunsten zijn niet helemaal passend bij mijn motoriek. Op zaterdag besloten we, heel impulsief, om met een tour mee te gaan. Ook dit wisten we dus nog niet toen we wakker werden, maar gelukkig denken de Vietnamezen meteen met je mee op het moment dat je eigenlijk met een boot mee had gewild die een uur geleden al vertrokken was. Tien minuten later nadat we de tour geboekt hadden, bevonden we ons alweer op een boot op het water. Nadat we gesetteld en wel op de boot zaten, werden we alweer van het dek afgehaald. Midden op de zee werd er een andere boot zo dicht mogelijk tegen onze boot gevaren en Janine en ik moesten van de ene naar de andere boot ‘overstappen’. Het kan allemaal! We hebben de hele dag volop genoten van de natuur vanaf de boot en vanaf onze kajak, want oh oh oh wat was het mooi. Onze gids kwam nog schreeuwend over de boot gehold om tegen iedereen te vertellen dat zij een foto moesten maken van een langwerpige rots die eraan zat te komen. Alle mensen gingen foto’s maken van iets waar ze de betekenis niet van wisten. De rots had de vorm van een kaars en is blijkbaar een natuurwonder van Halong Bay. Wat een klets was dat. We hadden die ochtend te horen gekregen dat de enige stroomkabel tussen Cat Ba en het vasteland kapot was, waardoor het eiland tot 18:00 zonder stroom zat. Een goed excuus voor ons om na de boottocht warme chocolademelk te gaan drinken (kerstgevoel 300.0). Na een gezellige avond was vandaag alweer onze laatste dag. We besloten vanmorgen om naar het Cannon Fort te lopen (de uitvalsbasis tijdens de oorlog, indrukwekkend om te zien) en om daarna naar de stranden van Cat Ba te gaan. De haren in de wind, de handen in de jaszak en gaan met die banaan.
Het was een heerlijk weekend en nu kan ik me gaan voorbereiden op nog vijf dagen in Hanoi: uiteten in de Old Quarter, de laatste keren sporten, de laatste dingen voor school afronden, de backpack inpakken en afscheid nemen in het huis. Op naar drie weken reizen samen met Celena en Janine! Ik heb er zin in!