Phong Nha, Hue, Danang en Hoi An!

Het noorden van Vietnam, check! Zoals ik in mijn vorige blog beschreef zijn de vier maanden in het noorden van Vietnam afgesloten. De veilige basis dat het CSDS huis biedt, de sportschool waar ik 's avonds even kon ontsnappen aan de drukte van de dag en natuurlijk de schattige kindjes en leerkrachten op stage zijn dingen waar ik de laatste weken goed afscheid van heb genomen. Op naar drie weken reizen en kijken wat het prachtige Vietnam nog meer te bieden heeft!
De backpack, die mijn grote blauwe vriend moet gaan worden voor de komende weken, was gepakt en aangezien ik de 65 liter natuurlijk optimaal benut had, was ik even bang om van de trap te rollen toen ik het gevaarte op mijn rug had.
Op vrijdagavond 15 december vertrokken Celena, Janine en ik met de taxi richting het busstation. Het blijft toch altijd weer een uitdaging om de goede bus te vinden en ook deze keer zaten we na anderhalf uur eindelijk in de bus op weg naar Phong Nha. Dit is een plek in het midden van Vietnam met een national park: de plaatjes zagen er veelbelovend uit! Na een prima rit in de slaapbus stapten we de bus uit en was mijn grote blauwe vriend plots verdwenen. De buschauffeur die geen Engels sprak, was redelijk gestrest hierom en hij maakte met handen, voeten en Google Translate duidelijk dat de backpack onderweg was. Ik snap nog steeds niet hoe het kan, maar na een uur wachten werd het bagageruim van een andere bus geopend en daar werd ik gelukkig weer herenigd. In de regen (ja het is hier snertweer) zijn we naar ons hostel gegaan, hebben we ons opgefrist en zijn we direct op pad gegaan. De zijstraatjes zijn verkend en het aantal kerken in Phong Nha was opvallend hoog. Die middag zijn we naar Paradise Cave gegaan en hebben we eindelijk eens de binnenkant van al die mooie gebergten mogen zien. Die avond hebben we onze stamplek gevonden: de easy tiger (een hostel/restaurant/bar tegenover ons hostel). Hier hebben we wat drankjes genuttigd, nieuwe spelletjes geleerd van Israëlische mensen en heerlijk gegeten. Zondag was onze tweede en laatste dag in Phong Nha. We hebben die dag een scooter gehuurd en zijn zelf op pad gegaan. Watervallen, riviertjes en heel veel groen! Zondagavond vetrokken we, wederom in de slaapbus, naar Hue. Een stadje dat weer wat zuidelijker ligt. Ik kan alles uitgebreid gaan beschrijven, maar ook hier hebben we ons weer heel goed vermaakt. We hebben een verlaten waterpark bezocht en dat was toch weer heel bijzonder om te zien. Dit waterpark is 5 jaar geleden gesloten nadat het 3 jaar is open geweest, omdat het geen mensen aantrok. Het was een locatie waar een horrorfilm opgenomen zou kunnen worden, verlaten, oud en helemaal vervallen. Verder hebben we ook hier weer met de scooter rond getourd. Dat was in het begin nog wel even wennen, aangezien Hue tot nu toe het drukste verkeer had om scooter te rijden. Gelukkig heb ik de afgelopen vier maanden al goed geobserveerd hoe het er in Hanoi aan toe ging, dus het ging ons prima af!
Dinsdag verlieten we Hue en startten we met de Hai Van Pass: een scootertocht van Hue naar Danang en uiteindelijk naar Hoi An. Deze route is makkelijk in 1 dag te doen, maar we besloten om er 2 dagen over te doen en een nacht in Danang te verblijven. Aangezien het héél koud was op de scooter, hebben we genoten van de weg die we aflegden langs de kust. Zie mijn foto's op Facebook voor een impressie :)
Toen we het hoogste punt bereikt hadden, was het tijd voor een lunch. Verschillende Vietnamese vrouwtjes probeerden ons naar hun tentje te lokken. Celena en ik werden nog flink gemept door een vrouwtje, aangezien het voor haar een flinke tegenvaller was toen we bij haar buurvrouw gingen eten. Aan het einde van de middag bereikten we Danang en na een welverdiende kop thee, gingen we op zoek naar wat deze stad met 1,4 miljoen inwoners te bieden heeft.. helemaal niks! Er was niets te beleven op straat en ik kreeg het gevoel dat de stad probeert om in opkomst te komen, maar dat ze nog niet goed weten hoe. Gelukkig was Danang enkel een tussenstop en woensdag vervolgden we onze scootertour naar Hoi An. De vrijheid van het reizen bevalt me heel erg goed. Heerlijk om enkel je rugzak en een scooter te hebben en te gaan en staan waar je wilt. Tegen de middag kwamen we aan in het opnieuw veelbelovende Hoi An. En ook Hoi An heeft deze verwachting de afgelopen drie dagen meer dan waar gemaakt. Het is een plekje waarin de vele lampionnen, de beschilderde huisjes, de honderden kleermakers en een geweldige sfeer kenmerkend zijn. We kwamen aan in ons hostel en de drie nachten gingen we spenderen in onze vier persoons kamer van 3 bij 2. De vierde persoon in de kamer was Tom, een kleine Belg die zo ongeveer de hele wereld al heeft gezien. We hadden het meteen heel erg gezellig met z'n vieren!
Woensdagmiddag en donderdag hebben we als drie shopaholics door Hoi An gestruind.  Normaal gesproken ben ik shoppen na 1 uur al beu, maar in Vietnam houd ik het zomaar een hele dag vol! Aangezien ik niet thuis mag komen zonder tassen en portemonnees uit Hoi An, heb ik mijn beloften deze dagen waargemaakt en de mooiste leren dingen binnen gehaald. Natuurlijk heb ik ook aan mezelf gedacht en stond ik in de winkel te springen toen ik een leren, donkergroene portemonnee had gekocht. Zo blij als een kind. De avonden in Hoi An waren ook heel gezellig en hebben we in het stadje gespendeerd met Tom en twee andere jongens uit Engeland. Op woensdagnacht organiseerden Tom, Celena, Janine en ik een slaapfeest voor ons vieren in ons hokje. Flink gelachen met en om elkaar!
Vandaag was onze laatste dag in Hoi An en vanochtend besloten we om een bus te boeken naar My Son. Een klein gebied met 70 tempels dat nog veel overblijfselen uit de oorlog heeft door de bommen die er toen zijn gevallen. We dachten enkel vervoer te hebben, maar enkele minuten later bleek dat we in een tour beland waren. Aangezien het doen van een tour niet bepaald onze voorkeur heeft, volgden we toch maar onze razend enthousiaste tourguide. Heel braaf liepen we met zn drieën naast elkaar in een groep van zo ongeveer vijftig mensen achter onze gids met Vietnamese vlag aan. Het motto van de gids: don't worry, be happy! Ik mocht de vlag zelfs nog even van hem overnemen en de groep leiden..
Op dit moment liggen we in een slaapbus en zijn we op weg naar Mui Ne in het warme zuiden. Het is een rit van 16 uur en dat betekent dat we morgenmiddag in Mui Ne aankomen. We waren het er alledrie over eens dat we kerst op een warme plek willen vieren en dan is er geen andere optie dan naar het zuiden te reizen. Zou ik dit jaar dan voor het eerst kerst in bikini kunnen gaan vieren? Laten we het hopen! Ik heb het heel erg goed naar m'n zin en ik kijk uit naar de komende twee weken! Tot snel!