Dit pakt niemand mij meer af!

Het is alweer even geleden na mijn vorige blog (ik begin de structuur al een beetje los te laten...)! Inmiddels ben ik alweer drie volle stageweken, twee weekenden Hanoi en een weekend Sapa verder.
Te beginnen bij de stage, het gaat de goede kant op. Margo en ik zijn de afgelopen weken druk bezig geweest met het observeren van ieder twee leerlingen met als doel om hier een beloningssysteem, dat gebruikt kan worden in de groepslessen, voor op te zetten. Aangezien er ongeveer 300.000 verschillende plankjes, mapjes en systemen zijn, gericht op het belonen van kinderen, besloten wij om deze 300.000 dingen te verwerken in 1 beloningssysteem. We hebben een prototype gemaakt en op donderdag 5 oktober hadden we een sharingsmoment met de leraren en de directeur gepland om dit prototype te bespreken. We wisten niet zo goed wat we van dit moment konden verwachten, omdat we startten met enkel twee leerkrachten en de directeur. 'Wat een flop wordt dit!!! De translator is er nog niet eens!!' klaagde ik tegen Margo. Het werd overigens het tegendeel van een flop. Twee uur later was het kantoor gevuld met allemaal enthousiaste leerkrachten, die volop aan het experimenteren en discussiëren waren en foto's en filmpjes maakten van het prototype en onze bijbehorende presentatie. Heel leuk om dit enthousiasme te zien, dat geeft een positieve boost om ermee aan de slag te gaan. De komende weken gaan Margo en ik samen de klassen in om de leerkrachten te ondersteunen in de uitvoering van het beloningssysteem. Verder heb ik ook mijn eerste ceremonie ever mogen ervaren op stage. Dat was een potje bijzonder! De kinderen werden in zelfgemaakte pakjes gehesen, er was een modeshow en 's middags werden alle kinderen (met autisme) in één lokaal gepropt, zodat zij konden genieten van elkaars optredens. Chaos chaos chaos again!

Verder kenmerkten de doordeweekse avonden van de afgelopen weken zich met sporten (maandag, woensdag en donderdag zijn tot nu toe mijn 'vaste' avonden, met uitzonderingen daar gelaten), gezellig iets drinken in de buurt, lampionnen maken op het 'Mid-autumn festival' (flop), aan school werken en tripjes boeken. Margo en ik zouden bijna omgetoverd kunnen worden tot vaste consulentes van AirAsia, aangezien onze reis naar Thailand na 3 uur eindelijk geboekt is!! Van 26 oktober tot 1 november gaan we Vietnam voor even verlaten om daarna weer legaal terug te komen met een nieuw visum. De eerste twee dagen verblijven we in Bangkok en daarna gaan we verder naar het eiland Krabi om daar optimaal te relaxen.

Het eerste weekend na Ba Vi hebben Margo en ik ervoor gekozen om een weekendje in Hanoi te blijven. We hebben op zaterdag flink de Old Quarter verkend, zijn naar de grootste overdekte markt van Hanoi geweest en hebben de dag afgesloten met een streetfoodtour. Met een groep van 7 vertrokken we met onze gids Bob (een typische Vietnamees die zijn naam te danken heeft aan het kijken van veel Engelse films) naar de lokale eettentjes van Hanoi. Hij heeft ons 8 Vietnamese gerechtjes laten proeven en wat feitjes verteld. Wist je bijvoorbeeld dat de stoeltjes hier zo laag zijn, zodat de mensen niet zo lang tafelen? En wist je dat de stoeltjes en tafels van plastic zijn, omdat ze op deze manier makkelijk verplaatst kunnen worden als de politie eraan komt? En wist je dat de inwoners van Hanoi ook wel hannoying genoemd worden? Genoeg nu. Op zondag zijn we naar de Botanical Garden en een verlaten treinspoor geweest. Aan de zijkant van dit treinspoor wonen de mensen op ongeveer 0,5 meter afstand. Zij leven op het spoor en zodra er een trein komt (2x per dag) nemen zij hun hele hebben en houden mee naar binnen om het vervolgens 5 minuten later weer op het spoor te zetten. Het weekend daarna hebben we helaas ons geplande weekend naar Cat Ba moeten cancelen, vanwege Margo's buikklachten. We zijn dat weekend naar de Lotte Tower geweest, hebben een massage gehad die gegeven werd door slechtziende mensen (totally zen na 60 minuten) en zijn samen met Celena, Janine en Tanne gaan picknicken. Ook ben ik dat weekend nog samen met Janine gaan stappen in deOld Quarter. Geslaagd avondje!

Het afgelopen weekend ben ik samen met de 6 andere meiden in de slaapbus vertrokken naar Sapa. Slapen is er niet echt van gekomen, aangezien we midden op de dag daarheen gingen. Die avond hebben we gezellig wat gegeten en gedronken en daarna hebben we geslapen in het Sapa Succes Hotel. Dit was alles behalve een succes; de bedden leken van steen, er lag een kakkerlak op de grond, de dekens waren vies en de mensen waren niet voorbereid op onze komst. 'Gelukkig' mochten we na ongeveer 7 uur opstaan om te beginnen aan onze 9 uur durende hike van de berg Fansipan. Met een gids en een groep van ongeveer 20 mensen startten we, in de regen, met het springen op keien, het klimmen op schuine gronden en het klimmen over boomstronken. Na 1,5 uur leek deze hike, hoe vet het me dan ook leek, niet helemaal voor mij te zijn weggelegd. Sterretjes voor mijn ogen en een ademhaling die bijna bij mijn neus zat, hebben ervoor gezorgd dat ik samen met een gids ben terug gegaan. Jammer jammer jammer, maar uiteindelijk blij en toch ook wel een beetje trots dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik heb vervolgens een hostel geboekt in Sapa, ben daarheen gegaan, heb een warme douche gepakt en ben vervolgens buiten gaan genieten van het uitzicht en heb gekletst met Duitse en Canadese meiden die in dezelfde kamer sliepen. Het was goed om echt even op mezelf aangewezen te zijn en om geen backup te hebben. Op zondag ben ik 's ochtends gaan ontbijten in Sapa (het lijkt op een schattig klein skidorpje) en om 8.30 waren Janine, Nynke, Tanne en Susanne terug. Samen met Janine ben ik op zoek gegaan naar een pareltje in duizenden North Face jassen. Niet gevonden helaas.. Daarna een voetmassage gehad om vervolgens met z'n allen naar ons hostel midden in de rijstvelden te gaan. Een prachtige locatie, lekker gegeten, de avond geeindigd met een potje brammen en daarna het hutje ingetrokken om te slapen. Om 6.30 was ik klaarwakker en besloot ik om door de buurt te gaan wandelen. Het was zó mooi dat ik hardop tegen mezelf zei; 'Dit pakt niemand mij meer af!' (na 6 weken voelt het nog onwerkelijk, maar aan de andere kant ook heel normaal om hier te zijn). We hebben heerlijk ontbeten en zijn daarna met de scooter door de bergen gecrosst. Nog nooit zoiets moois gezien als Sapa! Helaas kwam er echt een einde aan het weekend en gingen we met een busje terug naar het dorpje om daar dit geweldige weekend af te sluiten met een overheerlijke pasta. Nu lekker in onze slaapbus op weg naar het 'normale' leven in Hanoi.