Einstein en Freek Vonk in Vietnam!
Door: Marlou
Blijf op de hoogte en volg Marlou
19 September 2017 | Vietnam, Hanoi
Te beginnen bij de stagedagen die volgden na het schrijven van mijn vorige blog. Ik schreef dat het allemaal nog wat onwennig was en dat we op zoek moesten gaan naar onze rol in de organisatie. Er was weinig actie in de tent en we spendeerden de dagen op stoeltjes van 30 cm hoog. Kijkend naar kinderen die door de klas worden gegooid door leraren, kijkend naar leraren die schreeuwen naar de kinderen, kijkend naar luiers die midden in de klas in het bijzijn van andere kinderen door de leraren worden uitgetrokken en kijkend naar de kinderen die verveeld in de klas liggen, hyperactief door de klas rennen of aan andere kinderen zitten. De observatieweek heb ik mijn onderkaak vaak omhoog moeten duwen om niet al te schaapachtig en vol ongeloof de scenario's in de klas te bekijken. In de gesprekken die we met de leraren voerden (met behulp van een translator) bleek dat zij zelf met de handen in het haar zitten.. Wat is autisme eigenlijk?? Hoe kan ik ervoor zorgen dat de kinderen luisteren?? Margo en ik zijn opnieuw in gesprek gegaan met de directeur en de projectmanager en hebben de keuze gemaakt om ons te gaan focussen op het geven van workshops aan de leraren en om het gebruik van het beloningssysteem op te krikken (de basis is er, een enkeling gebruikt het). Vanmiddag bevond ik mij in class A3 (kinderen van 10-20 jaar oud die allemaal bestempeld zijn met autisme) waar de leraar vragen op mij afvuurde als: 'Wat moet ik doen met het kind dat continu in zijn armen bijt?', 'Wat moet ik doen met de jongen die maar niet op zijn stoel wil blijven zitten?' en 'Hoe krijg ik deze jongen aan het kleuren, zonder dat hij gaat slaan/krabben/bijten?'. Als ware Einstein heb ik tips/adviezen/suggesties gegeven en de leraren laten experimenteren. Om 15.45 vertrok ik het lokaal en kreeg ik zo ongeveer 30x 'cảm ơn' (dankjewel) op me afgevuurd door de leraar. Voldaan en vol energie op weg naar huis!
Op donderdag ging ik samen met Janine op weg naar mijn eerste massage ooit. In het liftje van 1m2 bereidden we ons mentaal voor op de full-body massage. Eenmaal boven aangekomen wees een meisje mij naar een kamer, zette daar de stoomcabine aan en liet het bad vol lopen. Spaansbenauwd keek ik toe en ik schudde hevig nee tegen het bad. Het massagevrouwtje keek mij verbaasd aan en verwees mij vervolgens (gelukkig) naar de massagetafel. Een uur lang heb ik botten voelen kraken, waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Rond 20.00 vertrokken naar het voetbalveld om daar met een delegatie CSDS-mensen te voetballen en de dag gezellig af te sluiten.
Vrijdag was onze vrije dag. Uitgeslapen, aan school gewerkt en om 16.30 naar de Old Quarter vertrokken in de stromende regen die werd veroorzaakt door onze grote vriend Doksuri de orkaan. Die avond hebben we met de acht Nederlandse meiden doorgebracht in een luxe pizza- en pastatent. Ik ben geloof ik nooit zo gelukkig geweest toen ik tomatensoep op de menukaart zag staan.. Na een gezellige avond, stampvoetend door de regenplassen, tegen de wind in, op zoek naar onze taxi!
Zaterdag en zondag hebben Celena, Janine, Margo en ik ons letterlijk en figuurlijk in gevaarlijke vaarwateren begeven. We vertrokken vanuit Hanoi met terrorbus 74 naar Ba Vi. Dit is een dorpje dat niet veel toeristen kennen. Het eerste uur heeft de buschauf (met 3 man extra buspersoneel en ongeveer 30 reizigers) kleine overstromingen op de weg kunnen doorstaan. Ik hield het wegdek in de gaten en zag de straat overgaan in een meertje. Een meertje waarin ik het dak van een verdronken auto zag. De buschauf en zijn matties waren hevig aan het overleggen en besloten toen om ook maar het meertje in te gaan. Mijn reactie op dat moment: ik begon te lachen en pakte uit spanning mijn crackertjes er maar bij die ik samen met Janine in ongeveer 3 seconden heb opgegeten. Lets goooooooo, het water kwam ongeveer tot de voorruit en stroomde vervolgens de bus in. Weer een ervaring rijker! Ongeveer vier uur later zagen we dan eindelijk ons paleisje. Een homestead gelegen in de bossen, tussen de watervallen en de bergen. Na een flinke lunch hebben we de teva's uit de kast gehaald, onze regenjassen aangetrokken en een typisch Vietnamese hoed op ons hoofd gezet. He Ho, He Ho! Daar gingen we als padvinders (aka Freek Vonkies) de prachtige rustige omgeving ontdekken, de mooiste watervallen bekijken en dieren spotten. Krabben, vlinders, honden, vissen.. en muggen.. Die avond onder het genot van een drankje spelletjes gespeeld en vroeg gaan slapen.
Zondag was de dag die tot vandaag nog steeds spierpijn heeft veroorzaakt. De eerste week ging ik bij iemand achterop de scooter, de tweede week heb ik zelf scooter gereden en die dag heb ik samen met Margo en de chauf op een scooter gezeten. Zou ik over 16 weken staand op een rijdende scooter eindigen? Zij reed ons naar de voet van de berg. Eenmaal daar aangekomen werd ik voorgesteld aan de meneer die mij naar de top van de berg zou gaan brengen op de scooter. De weg naar boven was verschrikkelijk: scherpe haarspeldbochten, nat wegdek, flink wat bladeren op de weg en modderige zandweggetjes. Ik hield de meneer blijkbaar onder zijn oksels vast (vertelden de andere meiden) en ik kwam zo ongeveer paars van de scooter af. Vervolgens hebben we nog ongeveer 1100 traptreden beklommen en kwamen we aan op het hoogste punt: een tempel midden in de wolken, een mysterieuze sfeer door de mist en de bossen en vlinders die om je oren vlogen. Heel bijzonder! We besloten om de drie uur durende wandeltocht van 15 km naar beneden af te leggen. Een gezellige tocht vol met prachtig uitgevoerde a capella liedjes, een yoghurtje tussendoor en aan het einde van de middag een trots en voldaan gevoel. Nog even lekker gezwommen en toen ging Freeks wilde wereld nog even verder. De bus naar Hanoi was een grote mierenhoop, vol met Vietnamezen en wij. Telkens als de bus stopte om weer nieuwe mensen in te laden, dacht ik: 'Dit kan er écht niet meer bij!'. Jawel dus, gewoon proppen!
De komende dagen naar stage en in het weekend gaan Margo en ik onze tijd doorbrengen in Hanoi! Waarschijnlijk naar een waterpark, naar het verlaten treinspoor en even niks hoeven. Heeeeerlijk!
Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley